lunes, 4 de mayo de 2020

O CADÁVER EXQUISITO, xogamos?

O cadáver exquisito é un xogo inventado polos franceses surrealistas nos anos 20.


Tomaron a base dun antigo xogo de mesa chamado “consecuencias”, no cal os participantes debían escribir sobre un papel que se dobraba para ocultar o escrito. Daquela outro xogador pasaba a escribir e así sucesivamente.


Como se xoga? 

 Cada participante debe colocar unha frase, oración ou texto.
A partir dela, o seguinte colaborador continúa coa historia e así sucesivamente. Ao final, crearase unha historia que quedará ao descuberto ao xuntar todas as partes.
O papel e as palabras non son os únicos medios para crear un cadáver exquisito. Pódense usar debuxos e, a partir disto, crear obras de arte colectivas completamente surrealistas; un dos requisitos é que todos os participantes decidan un final común para a obra, non hai un tempo definido.

 Xogamos? 


Aquí tendes o comezo da nosa obra colectiva:  


O DÍA EN QUE CAMBIOU O MUNDO  

Sabía que aquel ía ser o primeiro día do resto da súa vida. Despóis de corenta e tantos días (xa perdera a conta) de permanecer confinada na súa casa (ó igual que o reso do planeta), ese sábado, por fin, ía poder saír a correr. 
Como botaba en falta o ar limpo da mañá antes de que o denso tráfico o estragase! 
Rápidamente, puxo as mallas e unha camiseta e calzou as deportivas. Baixou polas escaleiras (mellor non usar o elevador) e con enerxía fixo uns quecementos. Con enorme gañas abriu a porta e puxo un pé na calzada, máis de súpeto, quedou paralizada. O que viu na rúa quitoulle a capacidade de movemento, pois diante dela... 
(Aportación feita pola nosa coordinadora de bibiblioteca, Cristina)


Se queredes participar, podedes deixar a vosa producción en Comentarios e entre os máis votados da semana escolleríase cal é a continuación da historia iniciada e así nas vindeiras semanas.

1 comentario:

  1. Era un mundo totalmente distinto ao que deixara, cando pechou a porta da súa casa para quedar confinada. Eses olores traíanlle recordos da súa nenez, os cantos dos paxaros, a cor das plantas e as árbores, eran os mesmos de cando era rapaz. Sentou á beira da porta para empaparse deles. Deuse de conta que os seres humanos destrozaramos o mundo, pola nosa ambición. As bágoas de tristeza comenzaron a caer polas súas meixelas. O mundo non precisa de nós en absoluto, nós si que precisamos do mundo e nembargantes, estámolo destruindo.

    ResponderEliminar